داشتم یادداشتهای چند سال پیشم را مرور می کردم چشمم افتاد به یادداشتهایی که از دیوان عرفی شیرازی برداشته بودم و تصمیم گرفتم در چند پست گزیده ای از انها را اینجا بنویسم.

عرض شود این جناب سید جمال الدین محمد بن زین العابدین علوی متخلص به عرفی شاعر خوب و مشهوری از خانواده ای بنام و با فرهنگ بوده که کمی هم مثل بعضی دوستان بنده از خودش متشکر!

همین هم باعث دردسرش شده و احتمال می دهند مرگش در سن سی و شش سالگی در سال 999قمری جزو قتلهای زنجیره ای آن زمان بوده باشد!

و حالا پست اول از گزیده بیتهای زیبای عرفی:

-امام شهر ز سر جوش خم نپرهیزد

نزاع بر سر ته شیشه های ناصافست!

-معشوق در اغوش و مرا آینه بر کف

از بس که دلم شیفته ی زشتی خویش است

-چه روستایی بی مشربی است این عرفی

که توبه کرد و می از دست آفتاب نخورد

-صد زخم تازه بر دلم از طعن دشمن است

مشتی نمک بپاش چه جای تبسم است

-دوستی با دشمنم نی بهر مهر انگیزی است

دوستی را دوست دارم ورنه دشمن دشمن است

-گر نخل وفا بر ندهد چشم تری هست

تا ریشه در آب است امید ثمری هست

-با که گویم سر این معنی که نور روی دوست

با دماغ من گل و با چشم موسی آتش است

-چنان با نیک و بد سر کن که بعد از مردنت عرفی

مسلمانت به زمزم شوید و هندو بسوزاند

-این زخمهای کاری بر مغز جان مبارک

عید شهادت ما بر دوستان مبارک!